Kowalski Henryk (1889–1954), inżynier elektryk, teletechnik. Ur. 13 XI w Płocku, syn Stanisława i Marii Lubińskiej (miał brata Antoniego, inżyniera architekta). Ukończył w r. 1918 Instytut Elektrotechniczny w Piotrogrodzie i po powrocie do Polski rozpoczął pracę przy eksploatacji telekomunikacyjnej, a w l. 1928–33 był dyrektorem Departamentu Telekomunikacyjnego Min. Poczt i Telegrafów. W tym okresie przyczynił się do realizacji wielu inwestycji telekomunikacyjnych, m.in. wybudowania pierwszej w Polsce międzymiastowej linii kablowej: z Warszawy do Łodzi, Krakowa, Katowic i granicy czechosłowackiej, oraz był inicjatorem utworzenia w r. 1929 przy tym ministerstwie Państwowej Rady Teletechnicznej, która zapoczątkowała racjonalne prace normalizacyjne z zakresu teletechniki. K. pracował także jako starszy asystent na Politechnice Warszawskiej, w l. 1920–5 w Katedrze Elektrotechniki Teoretycznej, a w l. 1925–8 w laboratorium teletechnicznym i prowadził wykłady na kursach pocztowo-telekomunikacyjnych, dla których w r. 1923 wydał skrypt Ogólne wiadomości z elektrotechniki w zastosowaniu do telegrafii i telefonii; organizował kursy monterskie.
Duże znaczenie dla polskiej telekomunikacji miał w szczególności zorganizowany przez K-ego w r. 1922 w Warszawie 6-miesięczny Kurs Teletechniczny, który przekształcił się z czasem w Państwową Szkołę Teletechniczną, a następnie w Liceum Telekomunikacyjne i wreszcie w Technikum Telekomunikacyjne, odbudowane przez K-ego po drugiej wojnie światowej. W r. 1929 przyczynił się do powstania Laboratorium Teletechnicznego Min. Poczt i Telegrafów, które później w połączeniu z Instytutem Radiotechnicznym przekształciło się w Państwowy Instytut Telekomunikacyjny (dziś Instytut Tele- i Radiotechniczny). K. zapoczątkował też wydawanie czasopism: w r. 1928 „Przeglądu Teletechnicznego” (późniejszy „Przegląd Telekomunikacyjny”), w r. 1945, „Kwartalnika Telekomunikacyjnego” (który redagował do r. 1949), w r. 1951 „Wiadomości Telekomunikacyjnych” (które redagował od ich powstania do sierpnia 1953 r.); do śmierci był redaktorem działowym tych czasopism.
K. należał w r. 1919 do założycieli Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP), w r. 1927 był bibliotekarzem i członkiem zarządu Stowarzyszenia Teletechników Polskich, a w l. 1946–8 członkiem Centralnej Komisji Szkolnictwa Elektrotechnicznego SEP, która zajmowała się wówczas m. in. ujednoliceniem programów szkół przemysłowych (przyfabrycznych) w porozumieniu z Min. Poczt i Telegrafów. Zmarł po dłuższej chorobie 27 VII 1954 r. w Warszawie. Z małżeństwa z Janiną Benedek miał córki Irenę i Marię, które zginęły w powstaniu warszawskim w r. 1944.
Łoza, Czy wiesz, kto to jest? (Kowalski Antoni Władysław); – Historia Stowarzyszenia Elektryków Polskich 1919–1959, W. 1959 s. 253-4, 284, 286, 294; Informator o władzach i organach Stowarzyszenia Elektryków Polskich, W. 1939 s. 76, 144; Politechnika Warszawska 1915–1925, W. 1925 s. 346, 536; Spis inżynierów elektryków polskich, W. 1936 s. 28; – Politechnika Warszawska. Programy na lata 1925/6–1927/8, W. 1925–7; Sprawozdania Prace Polskiego Komitetu Elektrotechnicznego, W. 1924 z. 2 s. 27; – „Wiad. Telekomunikacyjne” 1954 z. 9–10 s. 239 (fot.).
Jerzy Kubiatowski